W ten weekend mój brat miał ślub i wesele, i jako świadek i brat byłem zaproszony (i oczywiście obecny ). Było bardzo miło, chociaż skromnie. Nie piszę tego z rozczarowania - wręcz przeciwnie. Byłem na jednym czy dwóch weselach i stwierdzam, że było o wiele lepiej, niż na "tradycyjnym" weselu (no wiecie - kupa gości, mnóstwo wódy i głośna zabawa aż do padnięcia). Jeśli kiedyś będę się żenił (tia, jasne) to też będę miał takie wesele (tylko że świeckie).
O muzyce chcę napisać tak osobno - nie żeby skrytykować tę, co leciała na weselu. Była bardzo miła (leciała różna muzyka, także taka weselna - ale nie Disco-Polo ).
Chciałbym niejako przy okazji opisać pewne spostrzeżenie dotyczące lubienia muzyki. Przy czym chciałbym się zastrzec, że to spostrzeżenie ma charakter wysoce anegdotyczny i nie powinno się go wykorzystywać do budowania swojej opinii w tym temacie. Ale do rzeczy.
Często zdarza się, że lubimy jakiś kawałek. Często słuchamy go wtedy do znudzenia. Właśnie - do znudzenia. Z czasem dany utwór przestaje się nam podobać. Powiedzmy, że na wykresie moment znalezienia takiej muzyki odpowiada punktowi A.
Czasem zdarza się, że lubimy jakiś kawałek, ale generalnie uważamy go za taki sobie. Trochę go słuchamy i z czasem podoba się nam coraz bardziej, aż w końcu lubimy go tak bardzo że również zaczynamy go słuchać non stop. Na moim wykresie odpowiadałoby to drodze od punktu B do A.
Jeśli jednak usłyszymy jakiś utwór, który nam się nie podoba, to z reguły nigdy nam się już nie spodoba - a nawet jeszcze bardziej go znielubimy. Odpowiada to punktowi C.
Drobna uwaga. Trudno to oddać na poglądowym wykresie, ale może on mieć różną wysokość, nachylenie a nawet kształt skrajnych części - w zależności od muzyki. Przykładowo - dla totalnie dennej muzyki wykres może mieć niską wysokość i duże nachylenie dla schyłkowej części (ale tylko do stanu nasycenia - nic nie może się niepodobać nieskończenie bardzo). Dla dobrej muzyki wysokość może być duża a nachylenie schyłkowej części małe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz